Ik ga ervan uit dat ieder mens lichte en donkere kanten heeft. Dat is niet bij iedereen in dezelfde mate aanwezig en op dezelfde manier gerangschikt. Mensen hebben een verschillende aanleg. Je maakt verschillende dingen mee in het leven. Je karakter wordt gevormd. Opvoeding, gebrek aan opvoeding, familie, cultuur en nog veel meer: het maakt allemaal uit voor wie je wordt en hoe je het leven ziet en beleeft.  Tegelijk ben je er zelf ook. Zeker: met je lichte en je donkere kanten, met je beperkingen, maar ook met je kracht en je talent om vreugdevol en liefdevol te leven.  Ik ga ervanuit dat de meeste mensen altijd weer op zoek zijn naar een manier van leven waarin ze enigermate vrede, vreugde, vertrouwen, liefde en hoop kunnen ervaren. 

Soms zitten beschadigingen uit het verleden in de weg. Dat kan door anderen of door omstandigheden zijn aangedaan. Het kan ook het gevolg zijn van zelf gemaakte fouten. Je bent meer bepaald door dat verleden, dan je vaak dacht. Soms kan het goed zijn om daar nog eens bij stil te staan. Wat kun je nog herstellen, wat kun je ervan leren?

Soms zitten omstandigheden uit het heden in de weg. Je zit midden in een situatie van conflict, stress, ziekte, pijn, rouw, en het leven is verre van aangenaam. Wat is daarin dan een manier om niet alle vreugde, vrede, liefde, hoop en vertrouwen te verliezen? Wat kun je aan de omstandigheden veranderen. Hoe kun je ze aanvaarden? Wat is je eigen aandeel erin? Hoe zou het je minder kunnen raken?  Zijn er ook positieve aanknopingspunten in deze moeilijke omstandigheden?

Soms is het de toekomst die in de weg zit. Een onmogelijke keuze waar je voor staat. Zorgen die je hebt of zorgen die je maakt. Een taak, een last, een verantwoordelijkheid die zwaar op je drukt. Er alleen voor staan dat eenzaam maakt. Hoe kun je naar de toekomst leven en toch in het nu blijven? Dat wil zeggen dat je je ogen niet sluit voor wat er morgen en overmorgen eventueel van je wordt gevraagd, maar het vermogen behoudt om te genieten van wat deze dag jou geeft.

Ik ga er vanuit dat ieder mens, met haar of zijn lichte en donkere kanten, liefde behoeft. Dat er anderen zijn, of in ieder geval  minstens éen andere, voor wie jij van betekenis bent. En dat je dat ook bent voor je zelf.  Maar altijd gerelateerd aan die anderen/ander. Dus dat je ook zelf in staat bent om liefde te geven. Het kan erg moeilijk zijn, je kunt erg alleen zijn, het kan erg beschadigd zijn, je kunt erg opgesloten zitten, maar ik ben ervan overtuigd dat ergens bij iedereen de kwaliteit bestaat om bemind te worden en te beminnen.  En dat dat de essentie van het leven is.  Ik ben ervan overtuigd, dat die kwaliteit ook (bijna) altijd weer aan te raken en te bereiken is, hoe onbeholpen, schuchter en kwetsbaar zich dat misschien dan laat uitdrukken. Ik geef toe: het is een geloof is, maar het is wel een geloof waar ik graag in mijn contact met mensen en met mezelf vanuit wil gaan.

Zelf ben ik een christen, dus voor mij heeft de liefde op deze manier met God te maken. Maar ik ken vele mensen die dat anders  zien en beleven.  Overigens ben ik een christen die vooral de laatste jaren het nodige geleerd heeft van o.a.  het boeddhisme, met name als het gaat om ‘leven met aandacht’.

Tenslotte ga ik er vanuit dat je als mens verschillende kanten hebt om met situaties om te gaan. Ook die zijn niet over alle mensen op dezelfde manier verdeeld. Mensen hebben verstand, kunnen meestal nadenken, redenen en argumenten bedenken voor hoe ze willen zijn en hoe ze willen handelen. Maar mensen hebben ook gevoel, intuïtie, een lijf dat reageert. Je kunt met je verstand alles op een rijtje hebben gezet, en toch voelen dat het niet okay is. Of omgekeerd iets heel sterk voelen, een verlangen, een aantrekking of een afschuw en toch weten dat het niet goed is. En dat in allerlei varianten. Ook hebben mensen meestal wel wat externe punten om zich op te oriënteren zoals vrienden, familie, adviseurs, een spiritueel pad, geloof, gebed, God. Ik ga er vanuit dat het van belang is dat alles meedoet in je beschouwing van je leven of je situatie. En dat het zinvol is om te zoeken naar een zekere balans en wisselwerking  tussen je verstand en je gevoel, en tussen je zelf en wat buiten je zelf ligt.